Donderdag 18 januari van Lago del Desierto naar El Chalten 35 km

Kon vandaag op mijn gemak op staan. De boot komt toch pas rond 11 uur. Het waait stevig en af en toe voor een paar minuutjes lichte motregen. Door de wind zie je verder op het meer het water hoog opstuiven. Dacht eerst dat de boot niet zou varen. Rond 10:30 zie ik iets in de verte dat dichterbij komt. Gelukkig het is de boot. Rond 10:45 ga ik met de bepakte fiets naar de aanlegsteiger. Even later komt er een groep van 5 backpackers aan. Met drie daarvan heb ik in het hostel in O'Higgins een tijdje zitten praten. Zij hadden een bootticket voor woensdag. Helaas is die overtocht verschoven naar zaterdag als het weer dan goed is. En zo schuift alles weer een tijdje op. Ik ben dus erg blij dat ik dinsdag gekozen heb om te gaan vliegen. Ik zou anders pas ergens volgende week over kunnen steken. De twee andere zijn mij gisteren al wandelend gepasseerd. Toen zij zagen hoeveel mensen op het kampeerveld aan het wachten zijn voor de overtocht zijn ze vanochtend omgekeerd. De eerste drie zijn gisteren ook met het vliegtuig naar de overkant gegaan samen met Fred een fietser uit Zwitserland die ik ook al in het hostel heb gesproken en die graag met mijn vlucht was meegegaan. De vijf hebben zich met de 4x4 laten afzetten bij het begin van het wandelpad en de laatste 6 km gelopen.
Tegen 11 uur komt de boot aan. Ik ben verrast hoeveel mensen er uitstappen. Blijkbaar is het een heel geliefde boottrip voor touristeninformatie. Later zie ik waarom. Ze krijgen een minuut of 10 om aan de overkant rond te lopen en gaan dan weer mee terug.
Halverwege de overtocht zie je een aantal bergtoppen met gletsjers die halverwege de wand eindigen. In de verte zie je Fitz Roy met zijn kop door de wolken komen. Het is erg onstuimig op het water. Mijn fiets wordt omgeblazen. Ik kan hem nog net tegenhouden. Besluit hem toch maar met een riem vast te zetten. Aan de overkant lijkt het te regenen. Het blijkt echter het verstuiven van het water uit het meer te zijn door de stevige wind. De wind heb ik nu gelukkig mee. Ondertussen is de lucht ook aan het opklaren. Daardoor is Fitz Roy en Cerro Torro goed zichtbaar. Deze twee bergen domineren heel sterk de omgeving van El Chalten en ver in de omtrek. Voor bergbeklimmers zijn deze twee bergen zeer bijzonder omdat ze beiden moeilijk te beklimmen zijn door de wind en het snel veranderende weer. Rondom de eerste beklimming van Cerro Torro(de laagste van de twee) is er nog steeds discussie of die ook werkelijk geslaagd is.
De route vanaf het meer naar El Chalten gaat over een brede onverharde weg die glooiend is maar niet zwaar. Wel is hij van slechte kwaliteit en erg druk met verkeer. Bij het fietsen ga ik wel merken dat de trip van gisteren het nodige heeft gevraagd van mijn rechterknie. Die is erg stijf en wat sikker dan normaal. Maar even bekijken hoe het gaat de komende dagen.
In het eerste deel heb je regelmatig een geweldig uitzicht op Fitz Roy en Cerro Torro. Ik neem de tijd om foto's te nemen. Naarmate ik dichter bij El Chalten kom wordt het steeds drukker. Grote groepjes lopen langs de weg. Tegen 16 uur ben ik in El Chalten en zoek een plekje in een van de vele hostels voor 2 nachten. Tegen 20 uur komt ook Fred, 70 jaar oud, doodvermoeid binnen. Helaas is geen plaats meer in het hostel. Ook de hostels in de buurt zitten vol. We drinken samen nog wat en praten lang na over de geweldige indruk die de Carretera Austral bij ons beiden heeft achtergelaten. Tegen half tien gaat Fred op zoek naar een plaatsje op de camping. Ik begin aan het schrijven van mijn blog. Helaas gaat dat niet zo vlotjes door de problemen met het Internet. Stop ermee en lig tegen 24 uur in bed toch wel tevreden terugkijkend op de afgelopen dagen.